از زمان استفاده از دیسک‌های سخت تاکنون و همراه با بهره‌گیری
از سیستم‌عامل‌های محبوبی مانند MS-DOS و ویندوز، همواره اولین دیسک سخت
مورد استفاده در رایانه‌ها با حرف C مشخص شده است. حتما تاکنون به دنبال
یافتن پاسخی برای این پرسش بوده‌اید.
به گزارش سافت گذر به نقل ازفارنت؛ ایده طراحی فضاهای ذخیره‌سازی متفاوت با حروف ساده تخصیص داده شده،
اولین بار در سیستم‌عامل‌های ماشین مجازی IBM در دهه ۶۰ مورد استفاده
قرارگرفت که اولین نوع آن CP-40 و سیستم‌های CP/CMS بود.
پس از سال‌ها، IBM از سمت این سیستم به سمت مایکروسافت مهاجرت نبود و
گواهی سیستم CP/M را که ۸۶-DOS نامیده می‌شد خریداری کرد. این سیستم‌عامل
پس از آن برای رایانه‌های جدید IBM بهینه‌سازی شد و نهایتا برند MS-DOS و
پی‌سی‌داس‌های آی‌بی‌ام شکل گرفتند.
رایانه‌های اولیه از فضای ذخیره‌سازی داخلی در حجم وسیع بی‌بهره بودند و
به همین منظور از درایوهای فلاپی دیسک برای خواندن دیسک‌های ۴/۱ ۵ اینچی
با عنوان درایو A در داس بهره می‌بردند. برخی سیستم‌ها به دو درایو
فلاپی‌خوان مجهز بودند که فلاپی‌های ۳.۵ اینچی را نیز پشتیبانی می‌کردند.
بدین ترتیب حرف B نیز برای این درایوها درنظر گرفته شد. پس از تبدیل
دیسک‌های سخت به استاندارد رایج در رایانه‌های شخصی، از آنجایی که دو حرف
AوB به درایوهای فلاپی خوان تخصیص داده شده بودند، نام‌گذاری بعدی از حرف C
آغاز شد.
اگرچه در حال حاضر رایانه‌های کمی همچنان از درایوهای فلاپی‌خوان بهره
می‌برند اما به طور سنتی هنوز از حروف A و B برای تخصیص به درایوهای فلاپی
استفاده می‌شود. مدنظر داشته باشید که با داشتن دسترسی به گزینه‌های سیستمی
می‌توانید این حروف را تغییر دهید.